Op oudejaarsdag carbidschieten

Toen mijn vader – hij had een landbouwmechanisatiebedrijf annex smederij – nog autogeen laste was er volop carbid ‘in huis’. Ook de snijbrander kon door carbid worden gebruikt.

Op oudejaarsdag kreeg ik enkele stukjes carbid van mijn vader en een stroopblik van mijn moeder om er ‘lekker’ mee te kunnen knallen.

Met een hamer en een spijker maakte ik een gaatje in de achterkant van het blik, deed er een stukje carbid in, spuugde erop, deed de deksel erop, een voet erop, hield een brandende lucifer bij het gaatje, en wat was het resultaat?

Een harde knal. Het lawaai was harder dan dat van een rotje.

Mijn vader verkocht ook carbid, want er werd met de melkbus ‘geschoten’.

Dat was best wel gevaarlijk. Vooral als de deksel vast bleef zitten.

Er werd zelfs beweerd dat de deksel van een melkbus over de Vecht werd ‘geschoten’.

Het gaat tegenwoordig anders en gekker, geloof ik.

‘Repin’ komt in 2016 naar Assen

Prachtig nieuws! Toch?

Als er niets bijzonders gebeurt, ga ik vast en zeker kijken.

Destijds ook zo genoten van de Russische expositie in het Groninger Museum in Groningen?

Die tentoonstelling was een enorm succes en dat zal zich vast wel herhalen in het Drents Museum in Assen, want het beroemdste werk van Repin “De Wolgaslepers” zal dan ook te zien zijn. Daarnaast zijn er ook schilderijen van Makovski en Serov.

De expositie (Peredvizhniki – Russisch Realisme rond Repin) komt in september 2016.
[Peredvizhniki laat zich vertalen als “De Trekkers”, of “De Zwervers”, las ik.]

Even noteren graag …

  • Is er verschil tussen Joodse extremisten en IS?
  • Waarom valt de MOORD (onlangs nog) op de Palestijnse kleuter onder de censuur, die van overheidswege (lees: Israël) aan de media is opgelegd?
  • Waarom moet het vijf jaar (lees: niet normaal!) duren, voordat de Frieslandbrücke over de Eems in Duitsland is hersteld? 5.Weener
  • Waarom zou er nu nog een groot onderzoek naar Nederlandse misdragingen in de voormalige kolonie Indonesië in de periode 1945 en 1950 moeten komen?
  • Waarom hoor je niets meer over de daders c.q. veroorzakers van MH17-ramp?

Het boek van Alexander Münninghoff: De Stamhouder.

Opmaak 1

Een generatie bouwt, de volgende breidt uit, maar de derde maakt er een puinhoop van.”

Dat las ik eens in het boek “De Stamhouder” van Alexander Münninghoff met de geschiedenis van zijn grootouders, zijn ouders en hemzelf (“Bully”) als erfgenaam van een kapitaal- dat hij nooit zou krijgen – de familiebanden, intriges en grote geheimen.

De schrijver begint met een bijzondere jeugdherinnering:

Mijn eerste aanraking met de geheimen die mijn leven zouden gaan beheersen was de vondst die ik op een verloren namiddag op de zolder van ons huis in Voorburg deed. Achter een paar hermetisch gesloten kisten ontdekte ik in de klerenkast, verscholen achter een dikke haag van zwaar naar mottenballen ruikende uitgehangen winterjassen, nog een kist die – achteraf wonderlijk genoeg – open bleek te kunnen. Er lag, naast wat hemden, broeken en prullaria, een helm in.”

De helm blijkt de SS-helm van zijn vader (Frans) te zijn.

Het boek bevat niet alleen geheimen in zijn familie, maar geeft ook de karakters en de posities van de verschillende familieleden, inclusief die van de schrijver, weer.

Zijn vader beschrijft hij als een opstandige zoon van de grootvader, een potentaat. De anekdote in het begin van zijn boek laat zien dat het voor Münninghoff moeilijk moet zijn geweest om de geheimen van zijn familie openbaar te maken. Het zal de schrijver veel moeite hebben gekost om te zeggen wat hij weet over zijn grootvader, zoals het gegeven dat deze man na de oorlog met hulp van bevriende rooms-katholieke politici zijn zoon Frans, de oud SS’er, uit de gevangenis heeft weten te houden. Nog meer moeite moet het hem hebben gekost om over zijn vader te vertellen dat hij “zelfzuchtig en kwaadaardig” was, na de oorlog de ene zwendel na de andere opzette en de erfenis van zijn zoon opsoupeerde.

Schrijver laat de lezer meemaken dat de familiegeschiedenis draait om winstbejag en honger naar macht, en dat de gruwelijke gevolgen daarvan tot op de dag van vandaag doorwerken.

[Dat Münninghoff nu pas met dat boek komt, heeft misschien te maken met het feit dat hij kort na WOII niet met een dergelijk boek durfde te komen? Ik denk van wel.]