Ik ben in 1943 geboren. In WO II. Een ‘ouwe knar’ dus.

De ‘verhalen’ uit en over die tijd hebben natuurlijk invloed op mij gehad, maar die verhalen waren niet alle ’kommer en kwel’.

Volgens mijn ouders had ik – ik zal toen ongeveer twee jaar zijn geweest – op de dag van de bevrijding van mijn geboortedorp de ‘bevrijder’, een Canadese soldaat, laten ‘merken’ dat ik geen chocolade hoefde. Ik kreeg dus niets. Ook mijn moeder niet. Mijn ouders hebben die gebeurtenis vaak verteld, maar er was altijd wel een lach bij! 🙂

Jaren later, in het landje Nederland van 1963 – er waren toen al ongeveer 12 miljoen inwoners – moest ik voor de dienstplicht achttien maanden in militaire dienst. Een lange, nutteloze periode. Ik ben geen dag langer in dienst gebleven!

In het jaar 2000 (het millenniumjaar) waren dat al zo’n 16 miljoen! Wij woonden in Sellingen, in het mooie Westerwolde, en vlakbij de grens met Duitsland.

Hoeveel mensen er nu zijn in Nederland? Ongeveer 17,5 miljoen. Niet te geloven!
Dat kan NIET zo doorgaan is mijn gedachte. Maar ik moet ook denken aan wat mijn partner zei. Zij zei: ‘Het loopt toch altijd anders dan je denkt’.

Maar toch. Ons landje wordt wel steeds voller. Dat valt toch niet te ontkennen. Nederland barst uit zijn voegen. ‘Meer mensen geeft meer ellende’ is mijn credo. Voor alles en nog wat. Het is/wordt allemaal te veel. Wegen, verkeer, auto’s, honden, koeien, kippen, kalveren, varkens, geiten, paarden, vliegtuigen, (plezier)boten, windmolens, enz., enz.

Volgens mij moet het een keer goed mis gaan. Dat is dan ‘eigen schuld, dikke bult’. Maar wanneer?

Ik wil echt niet somber overkomen. Geen doemdenker zijn. Maar ik wil ook niet denken: ‘Na ons de zondvloed’, of  ‘Wie dan leeft, wie dan zorgt’! Toch ik kan mij ook niet indenken, dat ik de enige ben die zo denkt. Misschien durven we het niet hardop te zeggen?

Voor mij is duidelijk dat het niet alleen bij klimaatbeheersing zal blijven. Ook niet als wordt gevonden dat er voldoende windmolens, zonnepanelen, elektrische auto’s, enz., enz., zijn.

En dan las ik dit weekend ook in de krant:

“Iedereen in Nederland zit te schreeuwen om grond.”