Behalve de GAS-perikelen (niet te vergeten: inclusief die in Drenthe) gebeurt er nog meer ellende in de provincie Groningen:
Deze woorden zijn bedoeld voor Charlotte van Pallandt.
Zij was één van de eerste vrouwelijke beeldhouwers in Nederland. Dat werd zij pas toen zij 41 jaar werd. De leeftijd gaf haar het gevoel dat zij als kunstenares een achterstand moest inhalen. Daarom werkte zij keihard en met veel discipline.
Als beeldhouwster kreeg zij de meeste waardering voor haar karaktervolle, sterke ‘koppen’.
In de overzichtstentoonstelling in Museum de Fundatie in Zwolle zagen wij naast haar belangrijkste beelden ook schilderijen, tekeningen en gipsen voorstudies van haar hand.
Ook hebben wij de tentoonstelling ‘Europa’ de ZomerExpo19 van Art World, met propagandawerk en kritisch werk van kunstenaars die waren uitgenodigd om ‘iets te vinden van Europa’, bekeken.
[Beide tentoonstellingen zijn nog t/m 1 september 2019 te zien.]
Toen wij in 1972 een huis wilden laten bouwen, kwamen we via een goede bekende bij ‘Architecten- en ingenieursbureau Sterenberg’ in Ter Apel terecht. We woonden toen in Sellingen, in een duur en gehorig huurhuis.
Op een avond stopte een auto in de straat. Even later hoorden we de bel, de heer Sterenberg stond op de stoep.
Vanuit ‘zijn’ stoel keek hij voortdurend om zich heen en maakte zo nu en dan een aantekening. Veel sprak hij niet. Hij vroeg ook niet veel. We vonden het zelfs een beetje ongemakkelijk worden die avond. Vreemd vonden wij het feit dat hij zelf was gekomen voor een gesprek. Na een aantal vragen en notities vertrok hij weer. ‘Wij zouden binnenkort van hem horen’ waren zijn afscheidswoorden.
Er is nog veel meer te vertellen, maar laat ik het houden bij ‘eindelijk stond de woning er; op een prachtige plek aan de rand van het dorp’.
Onlangs lazen we het berichtje dat in Warenhuis Vanderveen in Assen een expositie over het werk van Jan Sterenberg en zijn bureau tussen 1950 en 1980 was te zien. Natuurlijk moesten we daar even naar toe!
[De expositie ‘CONSTRUCTIE & CONTEXT: bouwen in serie, met oog voor duurzaamheid’ over architect Jan Sterenberg en zijn werk, o.a. in Assen, is te zien van 11 mei t/m 5 juli op de woonetage van Warenhuis Vanderveen. De tentoonstelling is gratis.]
Een rechter doet afgelopen zondag een discriminerende uitspraak en bevoordeelt daarmee (weer) ‘de Randstad’. De rest van Nederland heeft (weer) het nakijken. Waarom is dat? Ongehoord!
Deze keer betreft het de landelijke stakers op a.s. dinsdag. Van deze rechter moet er die dag elk kwartier tussen o.m Amsterdam en Schiphol (dus tijdens de staking) een trein blijven rijden, terwijl het openbaar vervoer in de rest van het land staakt!
Het is een rare, zelfs belachelijke uitspraak, want stel dat je in Arnhem woont en je moet (beslist) naar Schiphol voor een vlucht naar …. Wat doe/ zeg je dan?
Als je in Amsterdam woont, dan kun je wèl met de trein naar Schiphol! Nogmaals gezegd: een belachelijke uitspraak van deze rechter. Discriminatie!
Als de mogelijkheid er is, dan zou ik – als Bond – direct in beroep zijn gegaan! En als dat niet kan, dan zou ik – als Bond – de uitspraak gewoon negeren.
Op ‘de Sallandse Heuvelrug‘ stonden een groot aantal spotters, met de ‘toeters’ in de aanslag. Dat was te zien in het Journaal van 18.00 uur.
De vogel waar het omging, een Monniksgier, was inmiddels ook in het natuurgebied ‘de Onlanden’ (Groningen) gesignaleerd.
Mijn vrouw en ik zagen – aan de noordgrens van Assen – een grote vogel, met enorme vleugels, vliegen en in een mum van tijd (vijf seconden) over komen zweven. Ik dacht eerst aan de vriend van mijn vrouw, de reiger, maar deze vogel vloog hoger en was donkerder van kleur.
Toen we naar het Journaal keken en toen het verhaal over de spotters bij Hellendoorn hoorden, moest ik aan ‘onze vogel’ denken. Dat moet hij of zij geweest zijn, de Monniksgier!
In het vogelboek las ik ook over deze vogel, ‘de reus van de lucht’, dat hij of zij oorspronkelijk in Midden-Spanje is te vinden. Dus, dacht ik, hebben ook wij de zeldzame vogel gezien, de ‘dwaalgast’, de reusachtige gier, die zich niets van landsgrenzen blijkt aan te trekken.
Ik begrijp ook dat de afstand tussen Salland (Hellendoorn) en Assen een peulenschilletje voor deze vogel moet zijn. Deze afstand stelt helemaal niets voor!
Jean Tinguely – 2017 – Stedelijk Museum Amsterdam
Sommige reizigers op Schiphol moeten door beveiligers eerst worden gefouilleerd voor ze aan boord van een vliegtuig mogen. Dagelijks zijn dat er ruim 194.000, las ik in de krant.
Niet te geloven!
Ook niet wat de beveiligers meemaken. Tijdens het fouilleren kan er sprake zijn van open wonden, onhygiënische en/of zwetende personen, urine, ontlasting, huidziekten. (Een greep uit de praktijk van de beveiligers.)
Wat het probleem is? Het wel of niet met handschoenen fouilleren! Eerder konden zij gewoon handschoenen pakken, maar er moet nu om worden gevraagd. Maar 51% durft er niet om te vragen.
De pot op met deze werkgever!
Waarom moet er toch steeds maar weer een vakbond worden ingeschakeld?
Het bewijst in elk geval mijn stelling:
Je moet wel lid van een vakbond zijn/ worden.
Op de fiets naar Hortus botanicus Haren. Naar één van de grootste en oudste botanische tuinen van Nederland. Ongeveer 50 km heen en terug. Het weer was deze dag gelukkig goed weer. Zowel om te fietsen als om te wandelen in de botanische tuin.
Wat een grote, mooie hoeveelheid planten- en bomensoorten. Al bloeide niet alles, het was een kleurig geheel. En nauwelijks mensen te zien!
De grote Chinese tuin hebben we tot het laatst bewaard. De tuin was niet alleen rustgevend en mysterieus, maar ook buitengewoon uniek en prachtig aangelegd.
Op een aantal plaatsen in de tuin stonden beelden. De officiële opening van de beeldenexpositie was pas de volgende dag hoorden we van de kaartjescontroleur. Hij vertelde met een glimlach dat een man hierover een vraag had gesteld. Tegen de man had hij gezegd dat hij maar even omhoog moest kijken als hij in de tuin een beeld ’tegen kwam’.
Toch moet ik een minpunt melden.
Waarom staan in de website van de Hortus zoveel Engelse woorden? Dat is toch nergens goed voor!
