Tijdens het ‘ontspullen’, i.v.m. de aanstaande verhuizing, hoorde ik mijn vrouw dat zeggen. Zij had zijn verhaal op Facebook gelezen. Ik heb toen naar foto’s uit mijn diensttijd gezocht, waarna allerlei herinneringen naar boven kwamen.
Mijn dienstplichtperiode begon in augustus 1963 in de lange treinreis van D. naar Bergen op Zoom en in de bus naar de legerplaats in Ossendrecht. Vanuit gebouw H van de 45e Afd. Lua op het kazerneterrein begon de opleiding ‘chauffeur-schrijver’. Een rare combinatie? In die tijd (jammer genoeg) niet. 😎
Na twee maanden moest ik voor een vervolgopleiding naar de kazerne in Bergen op Zoom. Voor de opleiding tot administrateur, in Middelburg, hoefde ik gelukkig niet. Mijn eigen schuld, maar ik vond dat ik veel te ver moest reizen.
Bergen op Zoom vond ik ver genoeg. In de Wilhelmina Kazerne behaalde ik in november 1963 het rijbewijs voor het WEB-voertuig (of DAF); in elk geval een 1-tonner met hoge en lage giering.
De lessen begonnen met ritjes o.l.v. de instructeur en met drie andere ‘collega’s. We reden door allerlei Brabantse plaatsen en plaatsjes, over zand- en modderige weggetjes met diepe kuilen, over zandheuvels, hellingen, enz.
Van Bergen op Zoom moest ik naar de kazerne in Steenwijkerwold (bij Havelte). Dichterbij huis gelukkig. Als het van thuis mocht, dan was de afstand gemakkelijk met de brommer te doen.
Na ‘geïnstalleerd’ te zijn op een kamer in gebouw G moest ik mij de volgende dag melden in het kantoor (S1) en mij voorstellen aan de kazerneleiding: een overste, een majoor (plaatsvervanger), een kapitein en een opperwachtmeester. De twee laatsten hadden de leiding over het kantoorpersoneel in het gebouw.
Soms mocht ik in de WEB naar andere kazernes rijden om spullen weg te brengen, en/of op te halen. Soms ging ik (stiekem) even langs ‘thuis’ om mijn ouders te zien en te spreken .
De 45e Afd. Lua moest naar een oude kazerne in Ede verhuizen. Maar waarom?
De tijd ging gelukkig snel genoeg. Af en toe gebeurde er wel iets geks. Ook met mijzelf, maar daar wil ik het nu niet over hebben.
Toch heb ik geen nare herinneringen aan deze periode overgehouden.
Het mooiste moment in die tijd was wel dat ik hèt meisje heb leren kennen, het meisje waarmee ik ook ben getrouwd, en waarmee ik binnenkort (voor de zesde keer!) hoop te verhuizen.
