Maandelijks archief: juni 2017
Wist je dat… ?
- Israël is weer begonnen met het (illegaal) bouwen op de westelijke Jordaanoever (‘Westbank’), maar niemand (geen land, geen VN, of wie, of wat dan ook) schijnt zich dat aan te trekken. (Vreemd en onbegrijpelijk.)
- De VVD is weer in opspraak. De krant stond vol over Loek Hermans. De boosdoener(s) huppelt/ huppelen nog steeds vrolijk rond. (Idem.)
- Een riem heeft veel ‘vieze’ plekken. (Ook vreemd, maar wel begrijpelijk.)
- Joe Walsh schreef in 1992 een lied, en maakte de muziek ‘voor een stervende planeet’ (de aarde). Het nummer is te vinden op zijn album (CD) ‘Songs For A Dying Planet’. (Het is geen vrolijk lied, maar wel indrukwekkend.)
Dit is de tekst (in het Engels; sorry):
“Is anyone out there?
Does anybody listen or care anymore?
We are living on a dying planet,
We’re killing everything that’s alive,
And anyone who tries to deny it
Wears a tie.
And gets paid to lie.
So I wrote these songs for a dying planet,
I’m sorry but I’m telling the truth,
And for everybody trying to save it.
These songs are for you, too.
Is anyone out there?”
‘Is dat uw gebit?’
Eergisteren zat ik in de ruimte van de dagopname van het ziekenhuis. Op dat moment zaten nog twee ’klanten’ in die ruimte. De één moest nog even wachten, wist ik, maar de ander was net terug van een operatie en at een boterhammetje. Zo te zien ‘met smaak’.
– De wachtende vrouw vroeg aan de etende man – ik had al wel gedacht dat zij zich niet stil zou kunnen houden – of hij zijn gebit wel in had gedaan. De man hoorde het blijkbaar niet, want hij pakte zijn gehoorapparaatje van het tafeltje dat voor hem stond. Hij deed het hevig piepende apparaatje in zijn oor en zei dat hij haar vraag niet had gehoord. Zij herhaalde haar vraag, waarop hij kort zei ’Ja.’
– Ik zag haar verwonderd en ongelovig kijken, en ook weer naar het gebit in het plastic bakje op het tafeltje. Weer stelde zij de man de vraag, waarop hij zei dat hij haar echt niet begreep. ‘Dan zal dat gebit wel van iemand anders zijn’, zei zij en keek weer in het tijdschrift.
Zwemmen zonder zwemdiploma’s
Mijn kleindochter heeft de zwemdiploma’s A en B behaald. Ze was er heel blij mee en ook blij verrast. Twee diploma’s tegelijk. Best wel knap van haar.
In mijn jeugd waren (blijkbaar) geen zwemdiploma’s nodig, maar mijn ouders vonden het nodig dat ik het zwemmen moest leren. Dat gebeurde zo: eerst thuis ‘droogzwemmen’ op de keukenvloer, Dan op de keukentafel, totdat mijn vader zei, dat ik het maar eens in het water van de (Overijsselse) Vecht moest gaan ‘proberen’.
Op een zomerse zondagmiddag gingen wij, mijn ouders, mijn broer en ik, naar deze rivier Bij van het dorp. Mijn vader had een lang stuk touw meegenomen en mijn moeder het fototoestel.
Toen we op EEN ‘goede’ plek waren, moest ik op de kant van de rivier nog een tijdje ‘droogzwemmen’, waarna mijn vader een Gedeelte van het touw om mijn middel knoopte en de rest in zijn hand hield. Ik moest voorzichtig in de rivier stappen. Ik voelde het water stromen. Opeens was er geen ‘grond’ meer onder de voeten. Ik maakte de slagen die ik tijdens het ‘droogzwemmen’ had geleerd. En Warempel, het ging. ik kon zwemmen. Mijn vader liep mee op de oever met het eind touw in de hand.
‘Het gaat prima’, riep hij vanaf de oever. ‘Nog even een stukje zwemmen, keren, terug en dan uit het water komen.’
De 35ste mei
Zodra het weer 31 mei is, moet ik ook denken aan Erich Kästner.
En wel aan zijn kinderboek ‘De 35ste mei’.
Dat boekje kreeg ik eens als verjaardagscadeau van mijn vader en moeder. Jammer genoeg heb ik dat boekje niet meer. Een geweldig mooi verhaal.
Het was ook een humoristisch verhaal, dat mij enorm heeft aangesproken. Een paard op ‘rolschaatsen’.
Verzin het maar!