Mijn broer en ik zijn een poos lid van de padvinderij geweest. Waarom dat was, weet ik niet zo precies. Misschien kwam het door mijn moeder, of omdat mijn ouders het nodig vonden? In elk geval was het goed voor de opvoeding, begreep ik uit hun woorden.
–  Zelf heb ik altijd het idee gehad dat mijn moeder was ‘overgehaald’ door de huisarts. Van de padvindersgroep was hij hoofdleider, hopman. De jongste zoon van de dominee was zijn vervanger. Ook de zus van de vervanger hielp af en toe mee.
–  Toch gingen mijn broer en ik met tegenzin naar het zaterdagse ‘padvinderijgebeuren’. Misschien mijn broer wel, maar dat weet ik niet zeker. Aan de zuidkant van de Vecht stond in een bosje, ‘het Nieveer’  vlakbij de boerderij van Van Lenthe en vlakbij de Vecht. In dat bosje stond een houten gebouwtje waar allerlei spelletjes werden gedaan.
–  Met het jaarlijkse ‘heitje voor een karweitje’ was het altijd een bijzondere dag voor de padvinders. Dan kwam ‘het opperhoofd’, freule Vidal, ‘opdraven’ voor de padvindersgroep. Op andere dagen zag je haar nooit. Ook niet in het dorp. Zij was de akela, en de oprichtster van de padvindersgroep. De hopman was op die dag ook aanwezig, maar hij kwam wel vaker even langs. De padvindersvlag werd dan gehesen en alle verkenners en welpen brachten de groet. Ook moesten zij dan opnieuw ‘de eed’ afleggen. De freule en de dokter hielden allebei een kleine toespraak. Daarna kwamen eindelijk de spelletjes.
–  Alles verliep goed, totdat mijn broer de eed moest afleggen. Hij kende de woorden wel, maar zei: ‘Akela, wij doen geen pest, wij djiep, djiep, djop voor de rest.’ Het waren gewoon verzinsels van hem. Wat er toen gebeurde? Hij kon onmiddellijk naar huis vertrekken. Natuurlijk ben ik toen met hem meegegaan.
–  Het voorval betekende het einde van onze deelname aan de padvinderij. Ik vond het niet jammer. Ik vind wel dat er niets mis mee is om ook iets voor een ander te doen, of over te hebben.