Kniepertjes smaken heerlijk! Maar het beslag ook!

Mijn ouders bakten ze altijd eind december en op een zaterdagavond, direct na het avondeten. Mijn moeder had dan het beslag al klaargemaakt en er bolletjes van gedraaid.

In de smederij legde mijn vader zo’n bolletje tussen de twee grote platte ijzers zodra de ijzers heet genoeg waren om het te bakken bij het ‘smidsvuur’. Mijn moeder gebruikte het aambeeld als ’tafeltje’ voor het bord met de beslagbolletjes. Zij had er een plat bord naast gezet voor de gebakken kniepertjes.

Pa legde het kniepertjesijzer naast het vuur. Mijn moeder legde met een lepel de bolletjes één voor één tussen de hete ijzers.

Dat ‘gedoe’ hielden mijn broer en ik goed in de gaten. Weliswaar op afstand, want we hadden ons ‘verstopt’. Dat dachten we tenminste. Als mijn ouders even niet in de smederij waren, dan liepen wij vlug naar het aambeeld en namen een beslagbolletje van het bord. We verstopten ons dan weer snel en aten het bolletje met kleine hapjes op. Zo’n bolletje beslag smaakte heerlijk!

Na een poosje lag er een flink stapeltje gebakken kniepertjes op het platte bord. Ook hiervan namen we stilletjes af en toe een kniepertje als onze ouders even weg waren.

Na het bakken bracht mijn moeder de gebakken kniepertjes naar de keuken. Mijn vader liet dan het kniepertjesijzer in de waterbak, die aan het smidsvuur vast zat, afkoelen. Je hoorde het water sissen. Daarna maakte hij het zware ijzer schoon en deed vet op de beide bakijzers.

Later hoorden wij dat Pa en Ma ons wel in de gaten hadden gehad, maar er niets van wilden zeggen. (Ze hadden het dus wel leuk gevonden.)