Ons huis stond vlak naast de lagere school (nu basisschool geheten). Mijn broer en ik zaten op die school.

De ruimte tussen ons huis en die school stelde niet veel voor, d.w.z. een slootje, twee bermen en even een verhard weggetje oversteken. Dat was alles. De breedte? Hooguit twintig meter. Maar als er ‘ruzie’ was, waar ik meestal onverwacht bij betrokken was of werd – vreemd genoeg kwam er vaak zomaar ruzie, meestal in het speelkwartier – dan was deze situatie reuze handig. Niet dat er vaak ‘ruzie’ was. Gelukkig niet, maar soms gebeurde het gewoon. Zomaar. Eigenlijk dom dus.

Het gebeurde soms ook dat de overmacht te groot was of werd, omdat bijna alle jongens zich met de ruzie gingen bemoeien. Raar vond ik dat.

Ik kon toen hardlopen en goed verspringen ook. Als er ‘ruzie’ was of kwam, en meer jongens gingen gingen zich ermee bemoeien, dan liep ik snel naar het schoolhek, zwaaide mij er over, sprong over het slootje, spurtte over de ‘Hoevenweg’ en klom tot slot over de omheining van onze tuin. Veilig!

Meestal liep ik naar de keuken om wat water te gaan drinken, en wachtte daar op het fluitje van de meester ten teken dat de schoolpauze was afgelopen. Als mijn moeder in de keuken kwam en zij mij zag, dan maakte zij een kop warme chocolademelk klaar. Zelf dronk zij meestal thee. We kletsten dan samen wat tot het fluitje van de meester te horen was. Dan liep ik vlug naar buiten, terug naar het schoolplein. De “ruzie” was dan al lang weer vergeten.

Mijn broer liep nooit weg bij ‘ruzie’! Soms hielp hij mij zelfs als ik ruzie had of kreeg. De jongens die ruzie zochten, keken wel uit als mijn broer mij kwam helpen, want hij begon direct met een klomp, beide klompen, of zijn broeksriem te slaan. Hij was werkelijk nergens bang voor!

Ik ook niet, maar ik had en heb wel een enorme hekel aan ruzie. Dom en zinloos vond en vind ik dat nog steeds. Daarom ging ik er liever vandoor met het idee: “Aju-paraplu, jullie zoeken het zelf maar uit!