Als mijn broer aan de beurt was om telefoonboodschappen weg te brengen, dan pakte hij vaak de brommer. Zeg maar ‘stiekem’, want hij was nog te jong om brommer te mogen rijden.

Op een dag zouden wij samen de telefoonboodschappen wegbrengen. Dat hadden we afgesproken, want mijn broer zou mij dan leren hoe je met de brommer moest rijden. “Schakelen is het moeilijkste,” zei hij. We haalden stiekem de brommer van Pa, een NSU Quickly, uit de schuur. Via het tuinpad van de buren liepen we met de brommer voorzichtig naar de “Hoevenweg”. Ik ging op het zadel zitten. Mijn broer op de bagagedrager. “Als je wat wilt weten, moet je stoppen.”, zei hij. “Dan zal ik je uitleggen wat je moet doen.” Maar het ging prima. Ik moest alleen iets méér gas geven. Al ging het niet vol gas, we waren vlug bij het adres waar de telefoonboodschap moest worden afgegeven.

Op de terugweg moest ik weer brommer rijden en wat meer gas geven. Had ik maar niet naar hem geluisterd.

Uit de oprit van een boerderij kwam plotseling een grote Duitse herdershond gerend. Ik kon de hond niet ontwijken. Er gebeurde toen van alles. De hond hoorde ik jankend het weiland inrennen. Mijn broer en ik kwamen met de brommer in de berm terecht. Net niet in de sloot. Wij mankeerden niets, maar in het voorwiel van de brommer zat een flinke slag. Ook was de koplamp stuk en mijn bril! Al beweerde ik steeds dat het door de herdershond kwam, mijn broer bleef maar zeggen dat hij geen hond had gezien en ook niet gehoord!

Wij probeerden de draai uit het voorwiel te halen, maar dat lukte ons niet. Mijn vader zag ons komen lopen met de kapotte brommer. Hij werd enorm boos. We verwachten een flinke straf te krijgen. Toen we zeiden dat de brommer kapot was, en mijn bril ook, maar dat ons verder niets mankeerde, begon hij breed te grijnzen en zei: “Zet de brommer maar gauw in de werkplaats, deugnieten.” Dat was alles wat hij zei en wat er gebeurde!

Nog dezelfde dag zei ik wel een paar keer mijn broer: “Omdat jij achter mijn rug zat, heb jij de hond helemaal niet zien aankomen, maar horen vast wel.” Maar hij wilde het gewoon niet geloven, denk ik.