Dat heb ik jaren gedaan. Mijn broer ook. We kregen ieder een route. Ik ging op de fiets, maar mijn broer niet altijd. Hij nam liever stiekem de brommer. Dat hebben wij samen ook een keer gedaan, maar dat is toen slecht afgelopen.
–  Het geld dat mijn ouders anders voor postzegels moesten betalen, kregen mijn broer en ik. We spaarden voor een reis naar en een rondreis in Engeland.
–  De rekeningen werden door mijn ouders geschreven voor die klanten, die nog ‘iets’  moesten betalen. Dat ‘iets’ hadden ze al wel, maar de kosten van de aanschaf moesten worden ‘opgeschreven’. Dat was toen heel normaal. Zeg maar ‘andere tijden’.
–  De ’verdiensten’ waren goed, vond ik. Het geld ging direct naar de bank in het dorp; voor op het spaarbankboekje.
–  Er was nog een ander voordeel bij het rondbrengen van rekeningen. Naderhand wist ik precies waar iedereen woonde, want ik kwam op plekken in de buurt waar ik anders niet snel was gekomen.
–  Zo zag ik ook allerlei ‘bijzonderheden’ in de buurtschap, d.w.z. welke boerderij wel of niet een kettinghond had, welke boerin een aardappelzak als schort droeg, waar de jongen van mijn leeftijd woonde die de hele dag – zo leek het mij toe – bij de sloot zat te wiegen en het spuugbelletje probeerde vast te maken aan een grassprietje om het op-en-neer te laten bewegen, bij welke boerderij nog geen wateraansluiting was, enz.