Zeg maar gerust nooit.

Een psychiater of psycholoog ben ik niet.
Dat zou ik ook niet willen, maar wat valt over het volgende te zeggen?

‘Je kunt niet in iemands hoofd kijken.’
Ook al zou je dat soms willen. Zo nu en dan merkten mijn kinderen op, of ik ‘door hen heen kon kijken’. 🙂

‘Je probeert – elke dag wel – je best te doen.’
Toch? Maar je doet je het (toch) nooit goed. 🙂

‘Als de klik er is, dan is het goed.’
En als die klik er dan niet is? Dan houdt het gewoon op. Punt.
Want al doe je nog zo je best, dan lukt het echt niet.

‘Je weet nooit precies wat een ander wil of ervaart.’
Iemand valt bijvoorbeeld in een te heet bad. Of hij of zij komt in een gesloten afdeling van een ziekenhuis terecht. Je kunt je – als je het zelf niet hebt meegemaakt – niet in die situatie (ver)plaatsen.

‘Je kunt uit elkaar groeien.’
Dat kan. Ook ongemerkt. Je kunt over iets anders, of iemand, ook anders (gaan) denken.

‘Je moet het zelf hebben meegemaakt.‘
Waarom moet er altijd eerst iets vreselijks gebeuren, moet je eerst iets zelf hebben meegemaakt, wil je het dan pas (kunnen) begrijpen? M.a.w.: je kunt wel ach en wee roepen, maar als je iets niet zelf meemaakt, ervaart, o.i.d., dan raakt je dat iets niet helemaal.

Moeilijk, moeilijk? Een moeilijk verhaal? Of is het een ‘beetje moeilijk’?

Nee, niet echt, denk ik. Het zal wel door iets komen.

Misschien door het weer? ?