Een nieuwe kostganger in huis (12)


Op een dag zeiden mijn ouders dat er iemand uit het dorp D. bij ons kwam wonen*.
Op de waaromvraag zeiden zij dat de man zich niet meer alleen kon ‘redden’ en dat zijn naam ‘Ome Gait’ (Oom Gerrit) was, en dat we hem zo moesten maar noemen.

Ik weet niet precies hoe het is gekomen, maar ik vermoed dat mijn grootvader alles al had geregeld, omdat hij familie van hem was.

Volgens mijn ouders was hij best aardig, een ‘echte vrijgezel.’ Wat dat ook mocht betekenen, mijn broer en ik snapten dat toen nog niet.

Ome Gait: in het midden van de voorste rij

Zodra hij bij ons in huis woonde, liep hij vrijwel elke dag naar een kennis, die in de buurt woonde. Hij hoefde niet ver te lopen. Met deze kennis kon hij gezellig over ‘vroeger’ praten.

Als hij op stap ging, dan pakte hij zijn pet en wandelstok en liep dan naar zijn ‘kameraad van vroeger’.

Ome Gait had een vreemd gangetje. Het was meer een ‘huppelpasje’. En als hij een eindje had gewandeld, dan ging hij steeds sneller lopen!

Toen hij wat ouder werd, ging het lopen van hem steeds moeilijker. Zelfs werd het zo erg, dat hij niet kon stoppen als hij wandelde. Maar daar had hij toch iets voor bedacht. Op een bepaald moment liet hij zich gewoon in de wegberm vallen. De berm langs de weg was zacht genoeg, zei hij.

Weer iets later begon hij ook te dementeren. Toch hebben mijn broer en ik veel met hem kunnen lachen. Nee, het was beslist niet uitlachen! Als hij lachte, hoorde je een wonderlijke lach. Dat lachen leek op het hinniken van een paard. We maakten hem daarom regelmatig aan het lachen. Om hem te kunnen horen lachen. Dat vonden wij wel leuk. Hij scheen er ook plezier van te krijgen.

Als wij met hem gingen kaarten moest hij tijdens het kaartspel ook vaak lachen. Hij vond ‘pesten’ het leukste kaartspel. Als we dat spel samen speelden, dan deelden mijn broer en ik om beurten de kaarten, want dat kon hij niet. Wij zorgden er dan wel voor dat wij de meeste ‘tweeën en jokers‘ kregen. Dat lukte prima. Ook tijdens het kaartspel  gaven we elkaar stiekem de ’tweeën en jokers’ onder de tafel door. Soms moest hij zoveel kaarten ‘kopen‘, dat hij alle speelkaarten niet meer in zijn handen kon houden. Hij maakte dan een stapeltje van de vele kaarten. Als dat gebeurde moest hij altijd heel erg en hard lachen.

Mijn moeder had voor haar verjaardag een gasoventje van Pa gekregen. Het oventje en de gasfles werden in de keuken gezet. Ze bakte heerlijke appelbollen, cake of een tulband. Af en toe ook vleeskroketten. Als de kroketten klaar waren, dan prikte zij een hete kroket aan de vork en legde ze die dan op het eetbord. We keken dan belangstellend naar ome Gait om te zien wat hij ging doen. Meestal kon hij niet wachten totdat de hete kroket was afgekoeld. Hij deed er wel eerst altijd een beetje mosterd op en at daarna de hete kroket in een paar happen op. Mijn vader beweerde dat ome Gait een slokdarm van asbest moest hebben.

Ome Gait kon uren vanaf zijn stoel naar de twee engeltjes op de Friese klok in de woonkamer kijken. Ook dat vonden mijn broer en ik maar vreemd.

Op zeker moment vond mijn moeder de pet van ome Gait te vies om aan te pakken. De pet moest verdwijnen, vond zij. Op een dag was de vieze pet verdwenen.** Wel hing er toen een nieuwe pet aan de kapstok. Ome Gait zette gewoon de nieuwe pet op. Hij heeft nooit gevraagd wat er met zijn oude pet is gebeurd. Wat bleek? Ma had de smerige pet in het vuur onder de pot voor het wasgoed gegooid.

Ome Gait werd steeds slordiger en ook vergeetachtiger. Als we hem hielpen bij het traplopen als hij naar zijn slaapkamer ging, dan zagen we regelmatig een grote hoeveelheid munten en papiergeld onder zijn bed liggen. We verzamelden het geld en gaven later aan hem terug. Nog later was zijn geld overal in huis te vinden. Op de wc-vloer, in de woonkamer, op de keukenvloer, en zelfs buiten. Mijn broer en ik zeiden wel eens gekscherend: ‘We hadden wel schatrijk kunnen worden.’

* Er waren in die tijd geen bejaardentehuizen en verpleegtehuizen.
** Mijn moeder had de vieze pet in het vuur onder de wasketel gegooid.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *