Met het A-elftal naar Broekland (kv 103)


In het Sallandse dorp Broekland moest het A-jeugdvoetbalelftal een wedstrijd spelen. Met twee auto’s en een taxi werden wij, de spelers en de begeleider, weggebracht.

De reis, heen en terug, was een belevenis! De taxiauto was van een garagebedrijf. We kenden de chauffeur, want de man was ook de chauffeur van de brandweerauto. Over hem gingen de wildste verhalen. Zo zou hij, toen hij de brandweerauto naar een brand moest rijden, zo hard hebben gereden dat de wagen op twee wielen door een bocht was gegaan.

Na het vertrek reed hij enorm hard. De twee andere auto’s konden nauwelijks volgen. Het ging steeds harder. De man koos de smalle binnenwegen die ons sneller in Broekland zou brengen. Dat beweerde hij tenminste. We waren ruim op tijd bij het voetbalveld. Even later arriveerden de andere auto’s. De weg terug ging al net zo. Als eersten kwamen we over de brug in het dorp. Beide ritten verliepen gelukkig zonder ongelukken, maar het was een gebeurtenis om nooit te vergeten.
Met geen woord werd er later over die rit nog gesproken.

Overigens werd de wedstrijd met dikke cijfers gewonnen. Dat seizoen werd het A-elftal tweede achter het A-elftal van de Zwolsche Boys, het latere PEC. Wij, de leden van het elftal en de clubleiding, vonden het resultaat best knap gedaan, want de Zwolsche Boys kon zeker uit meer dan vijf A-elftallen de spelers kiezen!

Knallen met een bout en een stroopblik (kv 102)


Van mijn vader kreeg ik een grote, dikke bout. Hij had er een voorraadje van in zijn werkplaats liggen. Zelf gebruikte hij ze niet, maar af en toe kwam iemand van een timmermansbedrijf.

Bij de drogist kocht ik wat ‘van dat gele spul’ (zwavel). Van dat goedje deed ik voorzichtig iets tussen het schroefdraad van de bout, draaide de moer erop en gooide dan de bout met de bovenkant hard tegen de schoolmuur. Er volgde een enorme knal.

Toch was carbidschieten leuker. Ik heb er eerder iets over verteld. Mijn vader gaf mij een paar stukjes carbid. Hij had carbid genoeg, omdat carbid moest worden gebruikt om te kunnen lassen. Van mijn moeder kreeg ik een stroopblik. In de werkplaats was een hamer en een spijker. Met de spijker sloeg ik een gaatje in de bodem van het blik. Ook kreeg ik een doosje Zwaluwlucifers met de opmerking: ‘Doe er voorzichtig mee.”
Met de spullen liep ik naar de weg naast ons huis, de Hoevenweg. Daar deed ik een stukje carbid in het blik en spuugde erop. Zodra ik gesis hoorde deed ik vlug het deksel op het blik, legde het dan op het wegdek, zette mijn voet erop en hield een brandende lucifer bij het gaatje. Een harde knal was het gevolg. BANG ging het, waarna de deksel eraf en wegvloog!

Was het leuk? Zeker. En spannend ook!

Steeds meer mensen op de wereld? Ook meer ellende?


  1. Michael P. (28 jaar) heeft 28 jaar cel en tbs gekregen. ‘Geen enkel vonnis doet recht aan het leed van de nabestaanden.’ (Met die opmerking ben ik het eens. Toch zeg ik ook: Het zal je kind maar wezen. En: Je zult zo maar geboren worden. Wat een ellende. De doodstraf is misschien het goede en juiste vonnis?)
  2. Waarom is Trump nog steeds president van de VS? Hoe is dat in vredesnaam mogelijk? De man is een gevaar voor zichzelf, de wereld, de mensheid, enz. Wat is er met die man aan de hand? (De rol van) Rusland? Geld? Afpersing? Macht? (Onlangs was de documentaire over oud-minister van Financiën Witteveen op tv te zien. Ook gezien? Dan weet je nu het antwoord: Trump ca. deugen en ‘sporen’ niet. Deugen niet. Ook de ambassadeur van de VS in Nederland niet. En wat moet je met de verklaring van het ministerie van Buitenlandse Zaken dat Nederland niet twijfelt aan de steun van de VS als het gaat om de MH17?)
  3. Vluchtelingen die klem zijn komen te zitten bij de grens met Israël (Golan) door het leger van Assad en de ‘rebellen’ zijn/ worden door Israël (militairen) tegengehouden. De Israëlische minister Lieberman: ‘Het is niet onze taak. Er zijn veel rijke Arabische landen.’ (Ik weet niet wie het zei, maar hij of zij beweerde dat Israël medicijnen e.d. naar het vluchtelingenkamp heeft gestuurd. Lekker makkelijk, niet waar? En als er echt iets gebeurt, in of bij de door Israël sinds 1974 bezette Golanhoogvlakte, dan zal de VN-vredesmacht wel weer ‘niet thuis’ geven.)
  4. Wim Kan heeft eens in een oudejaarsconference iets dergelijks gezegd: ‘Mensen met de langste neuzen die leven het langst’. (Wat hij precies bedoelde? Waarschijnlijk in de zin van dat hij het te vol vindt worden op de wereld.)
  5. Waarom moet je overal Engelse woorden horen, lezen of zien? (Omdat de UK een te grote broek (Brexit) heeft aangetrokken? Schaf of het Engels of het Nederlands af!)
  6. Waarom groeit de beloning van zelfstandigen sneller dan de rest? (En dan wordt het gek gevonden dat er wordt gestaakt. Kom nou zeg!)
  7. Gummbah was in de krant van 18 juli 2018 super smerig. (Het is af en toe meer dan beschamend om een abonnement op de VK te hebben. Echt waar.)

Alweer een foute VVD’er


Deze keer is het Stef Blok, de minister van Buitenlandse Zaken. Excuses van hem? Ze zijn nep. Lompe uitspraken? Hij heeft nu toch gezegd wat hij echt denkt en vindt? Hij blijkt nog erger te zijn dan Halbe Zijlstra (Hoewel? Zijlstra is ook een VVD’er.).
–  Blok moet maar snel ontslag nemen, want heel veel Nederlanders kunnen hem NIET meer ‘pruimen’’, zullen hem niet meer vertrouwen.
–  Hij mag dan achter het Kabinetsstandpunt over het spreiden van ‘migranten’ over Europa staan, maar nu weet een ieder hoe hij werkelijk denkt: als een niet te vertrouwen populist.
–  Lilianne Ploumen (PvdA) staat ook al niet met beide benen op de grond, want als zij denkt dat een minister in een besloten bijeenkomst voor Nederlanders in het buitenland niet een ‘eigen geluid’ zou kunnen laten horen, is zij (dan wel) te vertrouwen? 🙂

‘Enerverende’ marsliedjes


Tijdens mijn opleiding in militaire dienst leerde ik onderweg met ‘volle bepakking’ allerlei marsliedjes.

Een paar slechts heb ik onthouden.
En ja, je hebt gelijk, het zijn niet direct de netste. ?

Kaatje ging eens water halen

In een hele diepe put

Toen kwamen zeven kannibalen

Die grepen Kaatje bij haar …

Keurig opgestreken bloessie

En:

Oh, Donna Clara

Ik heb je nakend gezien

… ???

(Hoe het verder gaat, weet ik niet, en meer weet ik ook niet.)

Een hoepel (kv 101)


Nee, het heeft niks, maar dan ook helemaal niks te maken met een hoelahoep. Wel met een ijzeren hoepel, een wielband.
–  Af en toe maakte mijn vader een ijzeren band om een houten wagenwiel. Ik heb dat een paar keer zien gebeuren. Bij de eerste keer was hij alleen bezig, maar bij de tweede keer hielp zijn medewerker hem bij het zware werk, want alleen was “een beetje moeilijk”.
–  Eerst maakte hij het smidsvuur aan en bevestigde hij een paar grote ijzeren klemmen bij het smidsvuur. Vervolgens zette hij een paar emmers met water buiten bij de grote molensteen. [De molensteen had hij aangeschaft, omdat de as van het wagenwiel in het gat in de molensteen paste, maar ook omdat hij gemakkelijker de gloeiendhete, ijzeren wielband om het wagenwiel kon slaan.]
– Uit het rek met de soorten ijzerstrips en buizen pakte hij de juiste strip. In de werkplaats zaagde hij er een stuk van af en maakte dat gloeiend heet in het smidsvuur. Hoe het verder ging, weet ik niet precies meer. Wel weet ik dat hij de ronde, hete wielband met behulp van een paar grote tangen naar de molensteen bracht, op het houten wiel legde en de band er met een grote hamer omheen sloeg. Daarna goot hij water over de wielband om te koelen, wat een sissend geluid gaf. Door het afkoelen kwam de wielband strak om het wagenwiel. Daarna was het werk klaar.

Busconductrice (kv 100)


Als we een dagje naar Zwolle – meestal voor de tandarts – gingen, dan reisden mijn moeder, broer en ik met de Sallandbus. We hoefden niet ver te lopen, want de bushalte stond vlakbij ons huis.
–  In de trein was een conducteur, maar in de bus een conductrice. Toch ‘verdween’ zij op een bepaald moment uit beeld. ‘Te duur geworden?
–  In de trein zag je later ook een conductrice. Soms kwamen de conducteur en de conductrice tegelijk om de kaartjes te controleren en te knippen.
–  Maar er was meer. Bij de busconductrice moest je een kaartje kopen. Zij kwam ook controleren. Later moest de buschauffeur dat werk erbij doen. Er zijn dus veel leuke en bijzondere dingen verdwenen. Zo hoorde ik dat er af en toe een romance was ontstaan tussen een buschauffeur en een busconductrice. Je zag dan opeens een ander gezicht in de bus.
–  Een romance! Een liefdesband op de werkvloer.

Ruziën (kv 99)


Slechts af en toe en vrijwel altijd met dezelfde buurkinderen. Waarom? Misschien omdat we op een andere school zaten? Geen idee eigenlijk. Maar gelukkig gebeurde het zelden. Ik heb altijd een enorme hekel aan ruzie gehad. Ruziënde en ruziezoekende mensen heb ik nooit begrepen.

Ook deze ruzie begon opeens. Zomaar. Wij, mijn broer en ik, stonden aan de ene kant en de twee broertjes met hun twee zusjes aan de andere kant van de ‘Hoevenweg’. De vier stonden op het zanderig gedeelte van het schoolplein en wij in ‘onze tuin’. We zagen op dat moment geen enkel gevaar.
–  Ik kon al ver gooien. Op de grond zag ik een ‘zeilsteentje’. Zo’n steentje, waarmee je lang over het water kon ‘zeilen’. Ik raapte het steentje op en zeilde hem weg. Maar even later: een kreet. M.a.w.: raak. Het viertal rende weg. We hadden ‘gewonnen’. Mijn broer en ik liepen naar binnen.
–  De volgende dag zag ik dat één van de jongens een grote pleister boven zijn rechteroog had. Toen ik hem vroeg waarom dat was, zei hij dat hij een steentje tegen het hoofd had gekregen. Ik schrok behoorlijk. Het had nog veel slechter kunnen aflopen.

[Het gooien met stenen naar iemand heb ik daarna nooit meer gedaan!]

Oranjegekte


Nederland doet jammer genoeg dit jaar niet mee aan de WK-voetbal, maar hoeft zich deze keer niet druk te maken over de vraag of het Nederlands elftal wel mee moet doen aan het toernooi in het Rusland van Poetin. Voor het eerst sinds jaren zullen de in oranje uitgedoste fans thuis voor de tv zitten.
–  Toch is het zo dat de oranje-gekte niet is begonnen bij de voetbal, maar in het tijdperk Ard en Keessie. Schenk en Verkerk. Toen hesen de fans zich massaal in het oranje. In Deventer kleurden – volgens Bob Spaak – de tribunes van de kunstijsbaan oranje, omdat de schaatsgekke toeschouwers in het oranje was gehuld. Zelfs was het zo dat in allerijl oranje mutsen uit Noorwegen moesten komen, omdat die in Nederland niet werden gemaakt!
–  In 1974 kwam tijdens het WK-voetbalduel tussen Nederland en Uruguay in Hannover de Oranjekoorts meer op gang. Maar in 1988 is de Oranjegekte een nationaal levensritme geworden.
–  Bijna elk sportevenement, van handbal tot hockey, kent tegenwoordig z’n toeschouwers met oranje shirts, petten, dassen, kazen, en wat dies meer zij.

Een Messerschmitt (kv 98)


Het was, werkelijk waar, een auto. Wel een bijzonder gemotoriseerd ‘karretje’, maar meer een ‘driewieler’ voor twee personen. Het leek wel een beetje op een vliegtuigje, maar dan zonder vleugels en een staart. De kap was van plexiglas en moest worden opengeklapt als je erin wilde stappen. En je moest achterelkaar (gaan) zitten. Er was ook geen, of nauwelijks, ruimte voor bagage, geloof ik. Je mocht blij zijn als de zon niet scheen, want anders werd het binnen smoorheet. Het was ook een lawaaiig ‘ding’ en je rook af en toe zelfs uitlaatgas. Een bijzonder autootje dus, maar dat autootje is nu wel heel veel geld waard! 🙂
–  Waarom ik dit vertel? Het zal 1958 zijn geweest dat de ‘medewerker’ – om ‘knecht’ te zeggen was toen heel normaal – van mijn vader het autootje kocht. Ik mocht een keer met hem meerijden, maar na die keer vond ik het welletjes. Ik vond het helemaal niks!